Ήταν ένα βροχερό απόγευμα του περσινού Νοέμβρη Φλεβάρη, είχε προηγηθεί ένας υπέροχος πρωινός περίπατος στον Υμηττό. Το κέντρο άδειο, βροχή πολλή, ο κόσμος κλεισμένος σπίτι. Ήταν όμως αυτό το φεστιβάλ μουσικών ντοκυμανταιρ που λάμβανε μέρος το τριήμερο και το βράδυ εκείνο έπαιζε το From Austin to Boston, ένα μουσικό road movie απο το Austin προς τη Βοστώνη, ήθελα να πάρω και ιδέες και υλικό για το side project (βλέπε TheGreatmusicmentaries ) οπότε και πήγα στη προβολή. Και δεν το μετάνιωσα.
Μεταξύ άλλων των συγκροτημάτων του ντοκυμανταιρ ήταν και τρεις κυρίες-αδελφές απο τη Γηραιή Αλβιώνα, The Staves στο όνομα. Πολύ γλυκιές, ρομαντικά ακάουντ θα έλεγα, με τις κιθάρες τους έδειχναν να αγαπούν αυτό που κάνουν, και το αποτέλεσμα τρυφερό.
Έτσι λοιπόν τις έμαθα και φέτος έβγαλαν δίσκο, κι αυτός γλυκός και τρυφερός, ξεφεύγοντας λίγο απο το χορωδιακό αλλά σταθερά στα Folk μονοπάτια, δημιουργούν ένα σύνολο μουσικό χαλί για περιπάτους σε φθινοπωρινά μονοπάτια, γαλήνη φθινοπωρινή.
Μεταξύ άλλων των συγκροτημάτων του ντοκυμανταιρ ήταν και τρεις κυρίες-αδελφές απο τη Γηραιή Αλβιώνα, The Staves στο όνομα. Πολύ γλυκιές, ρομαντικά ακάουντ θα έλεγα, με τις κιθάρες τους έδειχναν να αγαπούν αυτό που κάνουν, και το αποτέλεσμα τρυφερό.
Έτσι λοιπόν τις έμαθα και φέτος έβγαλαν δίσκο, κι αυτός γλυκός και τρυφερός, ξεφεύγοντας λίγο απο το χορωδιακό αλλά σταθερά στα Folk μονοπάτια, δημιουργούν ένα σύνολο μουσικό χαλί για περιπάτους σε φθινοπωρινά μονοπάτια, γαλήνη φθινοπωρινή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου