Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008

Χριστουγεννιάτικες Μελωδίες

Peder - and he just pointed to the sky

Image and video hosting by TinyPic

Αυτός είναι ένα δίσκος ο οποίος σιγά σιγά με κυρίευσε με την ατμόσφαιρα του. Η όλη κίνηση ήταν σίγουρα βάσει οργανωμένου σχεδίου. Αρχικά η πρώτη ακρόαση του σε άφηνε σχεδόν αδιάφορο, αλλά είχε ήδη εισβάλει μέσα σου και υποσυνείδητα σε προέτρεπε να τον ξανακούσεις, ξανά και ξανά έως ότου σου γίνει μια δεύτερη φύση. Δεν υπάρχει γκρίζα ημέρα, απο το χρώμα του ουρανού ή των πολυκατοικιών, που να μην τον ακούσω.
Οι διακοπές των χριστουγέννων, έχουν μια ατμόσφαιρα στάχτης μυστηρίου, αλκοόλ. Και αυτή είναι η πραγματική δύναμη του συγκεκριμένου δίσκου, να σε ωθήσει με την ατμόσφαιρα του στον χριστουγεννιάτικο αλκοολισμό. Πιστεύω ότι αυτό θα ήταν ένα ιδανικό soundtrack μιας χριστουγεννιάτικης ιστορίας γραμμένη απο τον Μπουκόφσκι, ή το cd που άκουγε μανιωδώς ένας καπετάνιος της στεριάς, ο Koy...
Αυτό θα είναι το χριστουγεννιάτικο soundtrack μου, χωρις ποτό, (εκτός κ αν..) αλλά με πολλές βόλτες στην συννεφιασμένη εξοχή, στα απομακρυσμένα βράχια, τα οποία περιμένουν καρτερικά την επόμενη θαλασσοταραχή με τα μανιασμένα κύμματα για να σκεπάσουν την ατέρμονη μοναξιά τους.

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

A shipwreck



shipwreck είναι η τελευταία αγγλική λέξη που έμαθα το καλοκαίρι προσπαθώντας να δείξω σε ένα Βρετανό φίλο μου το αρχαίο ναυάγιο ανοικτά από την νήσο Δοκό. Αυτή η λέξη ήρθε τώρα για να περιγράψει καλύτερα την κοινωνία μας.
Την στιγμή της γεννέσεως των γεγονότων βρισκόμουν σε μια σιεστα, καθως προετοιμαζόμουν να παω σε μια συναυλία. Μέσα σε λίγες ώρες άλλαξαν τα πάντα γύρω μου. Αποφάσισα να μην γραψω κάτι εν θερμώ, να περιμένω να κρίνω, να διαβασω και να ακούσω διάφορες απόψεις, να δω τα γεγονότα απο κοντά και όχι απο την πλανεύτρα τηλεόραση. Τελικά δεν τα κατάφερα να σταθώ όρθιος, να κρίνω αμερόληπτα, εγειρα απο την πλευρά της οργής και τώρα μαζεύω τα ψυχικά συντρίμια μου. Έγιναν τόσα πολλά απο τόσους πολλούς που δεν ξέρεις τι να πρωτοθίξεις.
Μια ανοησία ενός αστυνομικού ξεχείλισε τον κουβά της αγανάκτησης των πολιτών. Αυτός ο κουβάς έιχε τεράστιο πάτο, και όμως καταφέραμε να τον γεμίσουμε. Τα τελευταία έτη οι ζωές μα ς έχουν δυσκολέψει επικίνδυνα, και αντι να σου δώσουν μια χείρα βοηθείας, σε βυθίζουν ακόμα παρακάτω. Κρατουν για τους εαυτούς τους όλα τα καλά, σου τα κρύβουν, κανουν το παν για να κρύψουν το φαγοπότι και εσύ κοιτάς απαθής.
Φτάνει όμως η ημέρα που θα ξεχειλίσει αυτός ο κουβας, το ήθελε η μοίρα το αίμα ενός παιδιού να τον ξεχειλίσει. Κόσμος κατεβαίνει στους δρόμους αγανακτισμένος ο καθένας απο τα προβλήματα του. Κυριακή μεσημέρι λίγες ώρες μετά την δολοφονία, 10.000 κόσμος μαζεμένος οργισμένος. απίστευτο! αφησαμε ολοι τους καναπέδες, την απάθεια μας και κατεβήκαμε να διαμαρτυρηθούμε για την συνεχιζόμενη κοροϊδία. Και όμως μέσα σε λίγα λεπτά ο ενθουσιασμός μετατρέπεται σε μια απέραντη απογοήτευση καθώς τα φώτα της δημοσιότητας έχουν πέσει αποκλειστικά στους βανδαλισμούς.
Η κοινή γνώμη τρομοκρατείται, με τις τυμπανοκρουσίες των καναλιών φοβάται για την ίδια της την ζωή, αντί να κατέβει στους δρόμους να απαιτήσει αυτά που τις αξίζουν κλειδαμπαρώνεται στα σπίτια της. Η κυβέρνηση για ακόμη μια φορά σηκώνει τα χερια ψηλά μη μπορώντας ή μη θέλοντας να αντιδράσει. καίγεται ολη η αθήνα, όλη η Ελλάδα. Τις φωνες των πολιτών τις έπνιξε ο καπνός των καταστροφών, και η κυβέρνηση σταθερά πουθενά. Πολίτες εναντίον πολιτών, να παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους, τα κόμματα να προσπαθούν να κερδίσουν καποιο μικροπολιτικό όφελος κάνοντας δηλώσεις εντυπωσιασμού και λάσπης. καταστάσεις κωμικοτραγικές για Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα.
Τα κανάλια στα χαρακώματα του πολέμου της τηλεθέασης, να προσπαθούν να ηγηθούν στην κούρσα τρομοκρατίας του λαού αλλάζοντας ηχητικά βίντεο (Mega channel), να παίζουν ξανά και ξανά τις λεηλασίες, αδιαφορώντας παντελώς για την λαϊκή οργή και για τα πραγματικά αίτια που μας έφεραν εδω, να τις εμπλουτίζουν με μουσικές απο το ost της ταινίας "Τα σαγόνια του καρχαρία". Και για τα πραγματικά κίνητρα?ΤΙΠΟΤΑ. Μόνο τα ξένα ΜΜΕ (Liberation, guardian, le monde κ.α.) έκαναν λόγο για την συνεχιζόμενη σαπίλα της ελληνικής κοινωνίας.
Και η κυβέρνηση ακόμη απούσα, αλυσοδεμένη στο άρμα της εξουσίας της να μην θέλει να το αφήσει παρά των καταιγισμό των σκανδάλων, τα κατάφερε πάλι με την τύχη γκαστόνε που την διακρίνει. Μοιράζει τώρα προεκλογικά βοηθήματα επούλωσης των πληγών που η ίδια άφησε να ανοιξουν, σαν τα περσινά 3χίλιαρα στους πληγέντες των πυρκαγιών.
Στο ιδιο έργο θεατές... για αλλή μια φορά. Καλά έκανε ο φίλος μου ο Γ που τα παράτησε όλα και έφυγε για Λονδίνο. Όπως είχε πει κ ο Παπανδρέου ο συγγραφεύς, "Η Ελλάδα είναι μόνο για τα Σαββατοκύριακα".
Για εμάς που κάτσαμε εδώ, στο μερος που αγαπάμε, το μόνο που μας μένει είναι αρχικά να κινηθούμε ατομικά, να ξυπνήσουμε τους εαυτούς μας απο τον λήθαργο, να απεγκλωβιστούμε απο τα δεσμά των υποχρεώσεων και των τρελών ρυθμών που έχουμε οι ίδιοι τυλίξει τους εαυτούς μας. Αυτά για αρχή, δεν είναι και λίγα... Εις το επανειδείν...

ΥΓ ..and if you tolerate this, your children will be next



Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

Poni Hoax


Οι Poni Hoax είναι ένα ένα κατά βάση electropop συγκρότημα με έδρα την Γαλλία. Και κάθε άλλο παρά hoax ( ελλ. φάρσα, εξαπάτηση) είναι. Είχα την χαρά να τους δω ζωντανά χθες, τους ανακάλυψα σχετικά πρόσφατα, μου ειχαν μιλήσει για αυτούς αλλα δεν είχα δώσει σημασία. Με το πρώτο άκουσμα κόλλησα απο τον ήχο τους και την χροιά της φωνής του nikolas ker. Μου θυμίζει κάποιον ο οποίος ετοιμαζόταν να ταξιδέψει προς την Αμερική, αλλά τελικά ταξίδεψε προς αλλού..
Η χθεσινή παράσταση τους ήταν απίστευτη, ακόμα ο ήχος τους κυλλάει μέσα μου. Απόφαση τελευταίας στιγμής η παρουσία μου εκεί, αλλά δεν το μετάνοιωσα καθόλου. Η δυναμη που ωθούν προς τα έξω δείχνει ότι πρόκειται για κάτι πολύ ξεχωριστό και το ξέρουν και οι ίδιοι. Κεντρική περσόνα ο τραγουδιστής, νευρικός στην σκηνή, μανιακός καπνιστής, μανιακός γενικά. Όπως είπα και στην m. μου θύμιζε εξ όψεως τον hunter Thomson όπως τον είχε υποδηθεί ο Ντεπ.
Κρίμα που είχε λίγο κόσμο, κρίμα που δεν έχουν ακόμη την θέση που τους αναλογεί, δλδ του indie,pop-rock electropop supergroup, αν και έιμαι βέβαιος οτι σε λίγο καιρό όλοι θα μιλάνε για αυτούς.
Αυτά ήταν τα θετικά της βραδιάς..
Τα αρνητικά ήταν ότι το Fuzz πλεον δεν είναι συναυλιακός χώρος, με το να στοιβάζεις ένα μπαρ ακριβώς μπροστά απο την σκηνή, καταστρέφεις την επαφή του κόσμου με το συγκρότημα, και για αυτό το λόγο ακριβως πας σε μια συναυλία..
Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω την επιλόγη των σχημάτων της συγκεκριμένης βραδιάς. Ενα electropop συγκρότημα, μαζί με 2 house disco dj's. Εαν θέλεις να γεμίσεις την βραδυά για να δικαιολογήσεις το τσιμπημένο εισιτήριο (30 € στην είσοδο!), επέλεξε τουλάχιστον σχήματα που ταιριάζουν. Το παραπάνω γεγονός είχε να συγκεντρωθούν 2 διαφορετικών ειδών σύνολα. Ένα σύνολο που έιχε έρθει για τους poni hoax και ένα άλλο σύνολο fan των amateur boyz και του trend που έχει δημιουργήσει η Lifo.. Με αποτέλεσμα η συναυλία να είναι καπως ψυχρη.
Μπορεί να υπήρχαν αρνητικά, αλλά κρατώ την εμφάνιση των poni hoax και ανυπομονώ να τους δώ ξανά σε ενα πιο οικείο, ζεστό μέρος.

Image and video hosting by TinyPic

ΥΓ. Θεος Ντράμερ!!!

Image and video hosting by TinyPic

Poni Hoax - You're gonna miss my love

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008

A New Day


Δευτέρα πρωί..Δεν ήθελα με τίποτα να ξημερώσει εκέινη η ημέρα. Να ξαναβρεθώ στο πάλκο, να υποδηθώ τον μικρό μου ρόλο, σε ένα ανούσιο θεατρικό, με ανούσιους συμπρωταγωνιστές. Σαν πρωτη πράξη αυτού του θεατρικού έργου: Αναμονή στην ουρά του ΟΑΕΔ, μαζί με μια σειρά απο άτομα που περίμεναν καρτερικά για την ανανέωση της κάρτας ανεργίας τους. Και απέναντι ένα οίκημα - βίλα, με το κοντοκουρεμένο γρασίδι του και την πισίνα του. Τραγική αντίθεση...

Εκεί όπου όλα σου φταίνε, η καθημερινότητα σε έχει καταβάλλει και το μόνο που σου έχει απομείνει έιναι να μοιζεριάζεις και να γκρινιάζεις, έρχεται ένα τυχαίο γεγονός να σου τα αλλάξει όλα. Ένας όμορφος κανελί σκύλος, κάνει την βόλτα του με το αμάξι της κυράς του. Χαρούμενος ανέμελος που τον κτυπά ο αέρας, ζει για την στιγμή, μοιράζει απλόχειρα την αγάπη του και την εισπράτει παλι πίσω.

Παράδειγμα προς μίμηση αυτός ο σκύλος, όπως ο ασιάτης μετανάστης, υπάλληλος βενζινοπωλείου, παρ'όλα τα προβλήματα του δεν χάνει το χαμόγελο του. Όπως η κυρία με το κατάστημα ζωοφιλίας, με την αγάπη της για τα ζώα να κάνει την αύρα της να αστράφτει και να ταρακουνά εσένα να ξυπνήσεις απο τον μικροαστικό σου λήθαργο. Όπως η ηλικιωμένη κυρία με την όμορφη γάτα, που η καλοσύνη της δεν αφήνει τον χρόνο να την αλλοιώσει.

Χρειαζόμαστε απαραιτήτως μικρές αυθεντικές πινελιές στην καθημερινή μας ζωή για να μπορούμε να κοιτάμε μπροστά με αισιόδοξία και να τραβάμε προς αυτή την κατεύθυνση τους αγαπημένους μας συνοδοιπόρους. Αυτό μου έχει λείψει τον τελευταίο καιρό, οι συνοδοιπόροι χάνονται σιγά σιγά στα στενά υγρά σοκάκια, μα τόσο αυτό με πεισμώνει να ψάχνω και να ανακαλύπτω.

...It's a beautiful day
01/12/2008
Καλό Μήνα







Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

Home sweet home



Εάν ήμουν σπίτι... Το υλικό μου θα ήταν το ξύλο. Ευαίσθητο στους ανέμους, μα ζεστό στην όψη και στην αίσθηση. θα είχα πολλά παράθυρα να εισέρχεται το φως, να παιχνιδίζει με τα έπιπλα, τους ανθρώπους. Οι τοίχοι θα ήταν ελάχιστοι, οι κουρτίνες λεπτές ανοιχτόχρωμες με γλυκιά επιδερμίδα. Ο καλοδιατηρημένος κήπος θα μου έδινε μια άλλη αισθητική. Θα υπήρχε ξεχωριστή πόρτα, πάντοτε ανοιχτή, για τα αγαπημένα μου ζωάκια. Η πόρτα για τους ανθρώπους θα ήταν κλειστή, ελάχιστοι θα περνούσαν το κατώφλι αλλά θα τους καλοδεχόμουν με ότι καλύτερο είχα σαν σπίτι. Θα ήμουν ένα διώροφο σπίτι με πολλά δωμάτια για να μην βαριέσαι ποτέ. Η τηλεόραση δεν θα ήταν το κυριότερο "εξάρτημα" μου, μια μεγάλη βιβλιοθήκη και μια απέραντη δισκοθήκη θα σε συντρόφευαν. Θα είχα και ένα σκοτεινό υπόγειο, καλά κρυμμένο.άβολο, αφιλόξενο και όποιος έμπαινε εκεί θα δυσκολευόταν να ξαναβγεί.

Εαν ήσουν εσύ σπίτι.... αυτό το αφήνω για εσενα.

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008

Una Granda artista


Οσο και να λατρεύω την φωνή του Αντωνάκη (βλέπε antony & the johnsons), τις υπέροχες μελωδίες του και τις έγχορδες ενορχηστρώσεις εκεί που τα βιολιά έχουν τον πρώτο λόγο, δεν αντέχω τον σπαραγμό της ψυχής του. Η θλίψη που βγάζει η τρεμάμενη φωνή του είναι απέραντη. Με παρασύρει μαζοί της στα απέραντα βάθη. Νοιώθω ότι καθώς αιωρούμαι στην στρατόσφαιρα των σκέψεων μου, η μουσική του με χτυπά σαν μετεωρίτης και με συμπαρασύρει στον βυθό της ψυχοσύνθεσης μου.
Από την άλλη αυτή η υπέροχη φωνή του και η μελωδία που ξεχωρίζει απο τον σωρό των καθημερινών ηχογραφήσεων, σε ελκύουν να τις ακούσεις και ας υπάρχει το βαρύ ψυχικό αντίκτυπο. Καιρό τώρα δίσταζα να τις ακούσω, δίσταζα να γκρεμίσω ότι έιχα με κόπο οικοδομήσει. Τώρα όμως δεν με νοιάζει, ξέρω ότι δεν μπορει να με βυθίσει παρακάτω. Μονάχα προς τα άνω μπορούμε να κατευθυνθούμε απολαμβάνοντας τον γλυκό ήχο του βιολιού.

http://www.myspace.com/antonyandthejohnsons

Υ.Γ. Δίδονται αυτόγραφα πίσω απο τους θάμνους..! :D

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2008

Fight the power


Ας μπούμε κατ'ευθείαν στο ψητό. Μισθοί φτώχειας με εξαντλητικά ωράρια, ο εργοδότης κοιτά να μεγιστοποιήσει τα κέρδη του ρίχνοντας ακόμη κ τα άτομα που είναι κάθε μέρα μαζί. Αδιαφορεί για τον ανθρώπινο παράγοντα, τους κοιτά σαν μηχανές.
Πλέον η δουλεία έχει αλλάξει μορφή. Παλαιότερα τον δούλο δεν τον πλήρωνες, του έδινες απλώς φαγητό και ένα μέρος να μείνει. Πλέον τον σύγχρονο δούλο τον πληρώνεις με ένα υποτυπώδες ποσό, ίσα ίσα για να τραφεί και να στεγαστεί, του δίνεις κ ένα στεγαστικό δάνειο με απεχθείς όρους για να του πάρεις πίσω αυτά που με μόχθο κέρδισε.
Το ευτύχημα είναι ότι σε ένα κλειστό ενεργειακά σύμπαν, όλα είναι αληλένδετα μεταξύ τους με αποτέλεσμα η κανιβαλιστική απληστία των επιχειρήσεων να έρχεται μπουμερανγκ προς αυτές (χαμηλοι μισθοί = μείωση κατανάλωσης = μειωση κερδών των καρχαριών). Είναι τέτοια η δίψα για πλούτο κ δόξα, όπου σε συνάρτηση με την αλαζονεία τους, τους οδήγησε σε καταστροφικές επενδύσεις. η εκδίκηση της ακατάσχετης βλακείας τους!
Δικιηγόροι δίνουν στους εργαζόμενους τους ψίχουλα, ξέρουν ότι δεν φτάνουν αυτά αλλά η καραμέλα της μεγιστοποίησης του κέρδους καραδωκεί. Ολόκληρος ο ιδιωτικός τομέας έχει γεμίσει απο μισθούς κοροϊδία. Ο καθένας προσπαθεί να καρπωθεί το μέγιστο απο τον συνάνθρωπο του.
Πού είναι η ηθική του καθενός? πως μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τον συνάνθρωπο του? Οι καταστάσεις έχουν αγριέψει, ακόμη κ εμείς οι αιθεροβάμονες βγάλαμε τους κυνόδοντες μας, για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε.
Όλο το σκηνικό είναι κατάντια, θα έπρεπε να ντρεπόμαστε, ελπίζω έπειτα από χρόνια να μας κοιτάνε οι απόγονοι μας και να γελάνε, όπως εμείς γελάγαμε με τον σκοταδισμό.
Απεταξάμην την απληστία, απεταξάμην.

Public Enemy - Fight the power

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008

A night to remember


Την είδα να αγναντεύει το φεγγάρι καθώς αυτό αντανακλούσε στα νηνέμια σκοτεινά νερά του λιμανιού. Απέναντι υπήρχε ένταση, ζωή, λήθη. Σε τούτη εδώ την γωνιά γαλήνη, τάξη, βραδύτητα. Μου κέντρισε την προσοχή, προσπάθησα να της αποσπάσω μια κουβέντα, μάταια. Επέμενα, δεν είχε όρεξη για συζήτηση, φαινόταν απο τις κοφτές μα τόσο περιεκτικές απαντήσεις της.

- Γιατί κάθεσαι εδώ μοναχή? απέναντι είναι η ζωή.
- Για εμένα η ζωή είναι εδώ που μπορώ να ακούω το κύμα και να βλέπω τα μικρά ψαράκια να παιχνιδίζουν στο νερό.
-Δεν έχεις άδικο... εδώ όμως είναι επικίνδυνα, στα γαλήνια τοπία καραδοκεί το είναι μας, να μας ρωτήσει που ζούμε, τι κάνουμε, γιατί ασχολούμαστε με ποταπά θέματα συνεχώς? θα πρέπει να πάμε απέναντι όπου η φασαρία της πόλης κάνει την φωνή του να σιγάσει.
-Εμένα μου αρέσει εδώ, δεν με φοβίζει πλεον εκείνο.
-Οι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται να έρθουν αντιμέτωποι με εκείνο, στοιβάζονται μεταξύ τους, μπας και κερδίσουν μια αναγνώριση από τους πολλούς.
-Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις και τις παραλήψεις του

Η τρυφερή φωνή της και η περιέργεια να δω το πρόσωπο της με ώθησαν να την πλησιάσω, σπάνια κίνηση. Την άγγιξα απαλά στον γυμνό της ώμο κ εκείνη αστραπιαία μεταλλάχθηκε σε άπειρους κόκκους άμμου δημιουργόντας μια σπειροειδής σχηματομορφή στα πόδια μου..

Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2008

God is an astronaut ?


Αληθεύει οτι ο Θεός είναι ένας αστροναύτης? Και γιατί να είναι αστροναύτης, τι χαρά του δίνει το ταξίδι προς τα αστέρια? θα βαρέθηκε τα γήινα, τους ανθρώπους μάλλον, θα τον ζάλιζαν πολύ με τις κουτοπονηριές τους. Τα μάζεψε κ έφυγε για αλλού, για άλλους αστερισμούς, για ξεκούραση, δράση, ανασύνταξη και πνευματική αναζήτηση. Μάλλον τον απασχολεί ιδιαίτερα το αν υπάρχει Θεός.
Με την κίνηση του αυτή, καρπώθηκαν μερικοί το κενό κ έγιναν χαλίφηδες στην θέση του χαλίφη σε μορφή franchising. Για εκείνους έχουν λεχθεί πολλά, ας μην πούμε άλλα, ας γραπωθούμε στο γεγονός ότι η φυγή του δημιούργησε κ άλλους αστροναύτες με διαστημόπλοιο την μουσική τους έμπνευση. Δανείστηκαν την επαγγελματική του ιδιότητα και δημιούργησαν ένα εξαίσιο συγκρότημα, τους God Is An Astronaut φυσικά. Μουσικές μελωδικές, σκληρές κιθαριστικές, προοδευτικές, αρμονικές. Ακούγοντας το suicide by star, έβαζες κ εσυ αυτόματα την διαστημική στολή σου και ταξίδευες με φουρτούνα απο την αναταραχή της βροχής των Λεωντιδών.
Στο σημερινό live επιβεβαίωσαν την λατρεία του κοινού προς αυτούς, σε ένα κατάμεστο μέρος με εξαερισμό μηδέν, ζέστη φουλ, έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό παρά την αφόρητη ζέστη (κύριε μαγαζάτορα μερικά πράγματα είναι βασικά κ οι αρπαχτες έχουν ένα όριο). Μονάχα το forever lost δεν είπαν, μα βεβαίωσαν ευγενικά την ειδική μας ανταποκρίτρια ότι δεν έγινε αυτό για λόγους οικονομικο-εργονομικούς κ ότι την επόμενη φορά θα το παίξουν.
Thanks god :wink:


Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008

Sunday i'm in Love


Κυριακή.. επιτέλους μια μέρα για να ξαποστάσουμε, να πάρουμε μια ανάσα από τον ατέρμονο γύρο της ζωής στηn πόλη. Είναι τέτοιοι οι ρυθμοί της πόλης και της εργασίας ειδικότερα που αναζητάς μια μέρα ξεκούρασης. απομόνωσης από το οτιδήποτε, για να αντέξεις το υπόλοιπο της εβδομάδας. Μου κάνει κάπως να περνάω τον λιγοστό ελεύθερο μου χρόνο για να ξεκουραστώ, να απομονωθώ ακόμη περισσότερο.
Χαλαρώνεις λίγο, διαβάζεις καλογραμμένα άρθρα (το περιοδικό υποβρύχιο μου έκλεψε την καρδιά), ταξιδεύεις με αυτά και νιώθεις πως θέλεις να κάνεις τόσα πράγματα, να ομορφύνεις την δική σου ζωή, των γύρω σου. Μα ο χρόνος λιγοστός, περνά και αυτή η μέρα, και η επομένη σε βρίσκει αμπαρωμένο σε ένα γραφείο, να μιλάς για ανούσια πράγματα με ανούσιους ανθρώπους.
Βαδίζουμε λάθος, το ξέρουμε μα προσπαθούμε να μην το σκεφτόμαστε πολύ, μπας και καταρρίψουμε την κοσμοθεωρία μας, σκέτη αυτοκαταστροφή δηλαδή. Τρέχουμε όλη μέρα για να έχουμε την δυνατότητα να καταναλώνουμε, και μια έξοδο το Σάββατο βράδυ για να διασκεδάσουμε τις εντυπώσεις.
Δεν χρειαζόμαστε τα λεφτά σας, ελεύθερο χρόνο χρειαζόμαστε και αγαπημένη παρέα να σε ωθεί πάντα προς το καλύτερο και να μην σε μιζεριάζει. Το χαμόγελο της καρδιάς μας δεν θέλει να το θρέψεις με νομίσματα για να λάμψει, το χαμόγελο του εγωκεντρισμού μας θέλει τις κάλπικες λίρες. Ένα μικρό σπινθήρα χρειάζεται που τον κουβαλούν οι αληθινοί μας φίλοι και οι σύντροφοι μας.
Αυτά για σήμερα, πάω να ξαπλώσω, αύριο έχει δουλειά (απασχόληση όπως το έχουν βαφτίσει)…

Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2008

Περί της Αυθεντίας

Πρόσφατα σε μια συζήτηση τέθηκε το θέμα της αυθεντικότητας των ατόμων. Λίγοι πιστεύω ότι είναι οι "Αυθεντικοί" της ζωής. Για να βγει όμως ένα σωστό συμπέρασμα θα πρέπει πρώτα να οριοθετήσουμε την έννοια αυθεντικός. Κατ' εμέ αυθεντικοί είναι εκείνοι όπου έχουν καταλήξει σε ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής ( lifestyle όπως θα έγραφε και η Lifo), ένα σταθερό συγκροτημένο τρόπο σκέψης κ θεώρησης των πραγμάτων. Όλες αυτές οι ενέργειες του θα πρέπει να έχουν δημιουργηθεί έπειτα από αντικειμενική κριτική και προσωπική τριβή με τον ίδιο σου τον εαυτό και τον ιδεατό σου κόσμο. Επίσης οι εξωτερικοί παράγοντες να μην έχουν μαγειρέψει την ψυχοσύνθεση μας και η προαναφερθείσα να είναι σταθερή, και να μην οδεύει με την φορά του ανέμου των κάθε trends (όπως θα έγραφε και η Lifo ή θα παρουσίαζε μια κοπελίτσα του νέου MTV γκριςςς).

Το να είσαι αυθεντικός είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο κ αρκετά επίπονο. Θα πρέπει να αποξενώνεσαι απο το γύρω περιβάλλον και να μην κάνεις συμβιβασμούς. Το τελευταίο είναι και το πιο δύσκολο. Όλοι μας φανταζόμασταν την ζωή μας αλλιώς. Απο την δυσκολία επιβίωσης στον τρόπο που είναι δομημένη μια κοινωνία, και η ανάγκη για υποδοχή και αναγνώριση είσαι αναγκασμένος να συμβιβαστείς.

Υπάρχουν άνθρωποι που επέλεξαν να μην συμβιβαστούν με τα πρότυπα κ μοντέλα ζωής που τους παρουσιάζουν, επέλεξαν να κυνηγήσουν το όνειρο τους, αυτό που τόσο επιθυμούσαν κ επιθυμούν., με αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές η κοινωνία να τους αποβάλλει. Αυτοί είναι οι πραγματικά αυθεντικοί άνθρωποι, αγέρωχοι, σκληροί, ερμητικά κλεισμένοι στον ιδεατό τους κόσμο.

Είναι τραβηγμένος αυτός ο τρόπος ζωής, λίγο πολύ όλοι μας έχουμε συμβιβαστεί με την καταναλωτική μας κοινωνία της ανάπτυξης, οικονομικής κ βιολογικής. Τα μόνα μας όπλα είναι η κριτική μας σκέψη και οι καλοί μας φίλοι, συνοδοιπόροι θα έλεγα καλύτερα, αυτοί που θα μας σύρουν στα υπόγεια της ζωής εκεί που το φως αναγεννιέται..

Μ'αυτά και μ'αυτά θυμήθηκα μια αγαπημένη μου σκηνή απο μια αγαπημένη ταινια, το Μαζί Ποτέ

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2008

Under the milky way...



Έχει σκοτεινιάσει. Τα πρώτα αστέρια κάνουν την εμφάνιση τους στον νυχτερινό ουρανό. Ετοιμάζομαι να κάνω μια τελευταία είσοδο προς την θάλασσα προτού επιστρέψω σπίτι. Το νερό είναι ευχάριστα δροσερό. Δυστυχώς θυμάμαι ότι δεν μπορώ να σκεπάσω το κορμί μου με τα κρυστάλλινα νερά. Εδώ και χρόνια το κορμί μου αρνείται πεισματικά να βυθιστεί, επιπλέοντας αγέρωχα στον υδάτινο ορίζοντα σαν ένας κορμός δέντρου, θαρρείς ότι τα αστέρια το τραβούν προς τα άνω και σαν μαριονέτα το περιπαίζουν.
Μου έχει στοιχίσει αυτή η πάθηση μου. Θα μπορούσα βέβαια να γίνω ο υπερήρωας ναυαγοσώστης ή ο ατρόμητος κομάντο του rainbow warrior, μα στην συγκεκριμένη περίπτωση θα προτιμούσα να ήμουν ένας συνηθισμένος λουόμενος, να σκεπάζει το νερό την ψυχή μου, να την δροσίζει από όλα τα πυρωμένα θέματα, ανάθεμα τα θέματα, που μας σουβλίζουν καθημερινά. Δεν πειράζει, θα το υποστώ για άλλη μια φορά. θα περιμένω μια αγαπημένη αγκαλιά να με δροσισει και να με ποτίσει με την γλυκιά της άλμη.
Η βραδιά είναι τουλάχιστον υπέροχη. Η γαλήνη που επικρατεί γίνεται αντιληπτή από όλους μας και επικρατεί μια ευχάριστη διάθεση. Τα χαμογελαστά πρόσωπα είναι πιο πολλά και από τα αστέρια και ορισμένα χαμόγελα πιο λαμπερά και από την ίδια την πλανεύτρα την Σελήνη. Σιγοψιθυρίζουμε όλοι μας, μακάρι να ήταν έτσι κάθε βράδυ, μα η σπανιότητα της συγκεκριμένης νύχτας την κάνει τόσο ξεχωριστή....

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2008

"Η Σιωπή" Δοκιμάζοντας τα σιωπηλά μας όρια




Είναι φορές που η σιωπή μας αποκαλύπτει πολλά περισσότερα απο όλες μαζι τις αμφίδρομες μορφές επικοινωνίας. Καθώς βρίσκεσαι με ένα αγαπημένο σου άτομο (ο σκύλος αν και το πιο αγαπημένο σου ον, δεν μετράει στο συγκεκριμένο παράδειγμα) νοιώθεις οτι τόσα έχεις να πεις μα λύση δεν βγαίνει. Έρχεται μια στιγμή ηρεμίας, ενός απάνεμου διαλόγου, όπου το σώμα η αύρα, το βλέμμα παίρνουν τα ηνία και καθαρίζουν την αυρα σου απο όλα τα συσσωρευμένα βάρη.


Η Σιωπή είναι ιερή ιδίως όταν συνομιλείς με την ψυχή σου. Οταν οι βάνες των εξωτερικών συναισθημάτων στερέψουν εντελώς, σταματώντας ακόμη και την ροή των ίδιων σου σκέψεων, τοτε συνομιλείς αληθινά με την ψυχή σου, ακούγοντας τι θέλει αυτή, τότε βλέπεις τον αληθινό κόσμο, τον κόσμο που ζεις προς το ΄καλύτερο, προς το χειρότερο.


Οι λεγόμενες ασκήσεις αφωνίας, έχουν τα δικά τους ιερά, το αγαπημένο μου ιερό βρίσκεται στον βραχολιμένα του Πόρτο Ράφτη εκεί που το κύμα μας φιλτράρει την τσαλακωμένη αύρα μας. Καιρό έχω να το επισκεφθώ και μου έχει στοιχίσει.

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008

Ημερολόγιο Καταστρώματος


Γήινη Ώρα 23:10
δεν μπορω να βρω τα κλειδιά της μηχανής, του σκάφους, έχω εγκλωβιστεί στην στερια.Με κυνηγάνε γνωστοί και άγνωστοι, θελοντας να με ποδοπατήσουν, να γινω ένα μέρος απο τα πτώματα, να σχηματίσουμε μια ανθρώπινη πυραμίδα, γιανα μπορέσει ο κυνηγος να καλύψει προσωρινά την ακορεστη πείνα του για τις προσωπικές φιλοδοξίες
Προέρχομαι απο έναν υδάτινο κόσμο, όπου το ΕΓΩ έχει κριθεί αντισυνταγματικό εδω και πολλες γενεές. Η αποδοχή μου για το πρόγραμμα erasmus στην στεριά ίσως μου αποβεί καταστροφική, θα κολλήσω κ εγω απο τον ιο της φιλοδοξίας, σαν βδελα θα κολλήσει στο δέρμα μου ένα είδος κοστουμιου κ ένα ψεύτικο χαμόγελο το οποίο θα εξαφανίζεται αυτομάτως επειτα απο την λήξη της παρεύρεσης με άτομα, ποταπά μπροστά στο μεγαλείο μου...
Δεν θέλω να γίνω έτσι, θελώ να επιστρέψω στην υδάτινη ουτοπία μου, μα δεν βρισκω τα κλειδιά. Ξέρει καποιος το τηλέφωνο του κλειδαρά?

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2008

Ποδηλατώντας


Ολο και πιο πυκνη είναι η εμφάνιση των ποδηλάτων στο αθηναϊκό κέντρο, ακόμη και αν δεν υπάρχουν ποδηλατόδρομοι.Μαθημένοι να ζούμε παραβαίνοντας τους κανόνες, και να υπήρχαν ποδηλατόδρομοι, παλι και τα αμάξια θα κυκλοφορούσαν μέσα και οι ποδηλάτες θα ποδηλατούσαν παντου
.Το καλό με τα ποδήλατα είναι ότι πέρα απο την άθληση,μια βόλτα στις υπο εξαφάνιση όμορφες γωνιές της Αθήνας (Φιλοπάππου, περιφερειακός Λυκαβητού, Δ. Αεροπαγήρου, Θησείο - Μοναστηράκι -Συνταγμα, Άλιμος)σου προσφέρει και ψυχική ηρεμία.
Μιλάω κυρίως για την Αθήνα διοτι μονο για αυτην μπορώ να εκφέρω αποψη, αφού είμαι εγκλωβισμένος σε αυτήν, αλλα και το τι κάνει η υπολοιπη ελλαδα, δεν ενδιαφέρει κανέναν.δυστυχως.
Αντε λοιπον καβαλάτε κ μην περιμένετε να πατε στην Ευρώπη για μια βόλτα με ποδήλατο..


Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2008

Ισορροπώντας


Θα'ταν η ώρα 8, ο ήλιος είχε άρχισε να κατηφορίζει (άρχιζε το δελτίο των 8 κ δεν ήθελε να το χάσει). Εμένα δεν με ενδιέφεραν οι ειδήσεις εκείνη την περίοδο, με ενδιέφερε η δική μου η ζωή μονάχα. Περιπλανιόμουν δίπλα απο την θάλασσα με τα ήρεμα νερά της. Σκιερ έκαναν την καθημερινή τους προπόνηση, σκίζοντας το νερό στα δύο, σαν την ζωή μας όταν έχουμε να πάρουμε σημαντικές αποφάσεις. Εμείς ισορροπούμε ανάμεσα απο τις αποφάσεις μην ξέροντας που να κατευθυνθούμε, μα και να κατευθυνθούμε προς μια Πλευρά, πάλι στο ίδιο σημείο θα είμαστε. Θέλουμε το νερό να σταματήσει να μας κτυπά με την ορμητική του δύναμη, θέλουμε να χαμηλώσουμε ταχύτητα και να είναι όλα ομαλά, μα τότε θα βουλιάξουμε στα προβλήματα μας, σαν τους σκιερ που παρατάν την προσπάθεια τους..
Το χάος, η ένταση δημιουργούν μια τέλεια ισορροπία, ανάμεσα στις χαρές και τις λύπες μας, και με συμμάχους αυτά πορεύουμε μπροστά, προς τα αστέρια...Πως θα ήξερες αν κάτι ήταν ωραίο όταν δεν είχες γνωρίσει την ασχήμια..ε?

Πέμπτη 28 Αυγούστου 2008

Yes Boss..

Το καλό με την μουσική είναι οτι μπορει να παραμερίσει τις υπολοιπες αισθήσεις, να τις κλείσει για λίγο στο υπνοδωμάτιο τους, να σε παρει απο το χέρι και να ταξιδέψετε μαζοι, σε τόπους μαγικούς. Ακουω το Hess is more - yes boss για πολλοστή φορά, σκέφτομαι τα κόκκινα χείλη της τραγουδίστριας και ξαφνικά βρίσκομαι σε ένα beach bar με όμορφη παρέα, η θάλασσα ακούγεται σεξουαλικά ταραγμένη και αγκαλιασμενα κορμια στην παραλία φωτίζονται αμυδρά απο την σελήνη. Οι υπόλοιπες αισθήσεις χτυπουν με μανία την πόρτα για να βγουν εξω και να συνεχισουν την αδιακοπτη εργασια τους, αλλα η μελωδία δεν τις αφήνει, διατηρει το μυαλό στα μερη που θέλει με την παρέα που θελει και του ψυθυρίζει yes boss...


Δευτέρα 18 Αυγούστου 2008

ΤοιχοΔιώκτες των Ονείρων

Ένα τοίχος απλωθηκε ξαφνικά μου. Όχι ήταν εκει, ηταν είναι και θα είναι για πολυ καιρό. Το μυαλό μου ταξίδευε απλως, στις παραλίες τις προσφατης λήθης, παρέα με το αυγουστιατικο φεγγαρι και τον γαληνιο ήχο του κύματος. Ξεχάστηκε με αυτες τις σκεψεις, χαμογέλασε απο ικανοποίηση, αλλα σκονταψε πανω στον ανυπερβλήτο τοιχο της ασχημιας και της απομονωσης. Η ανάγκη για βελτίωση της καθημερινής μας ζωης είναι κατι παραπανω απο επιτακτικη. Ενας ένας θα συντριβεται στους υψωμένους τοιχους και η οσμη των σκουπιδιων θα τον βυθιζει περισσοτερο στον εφιάλτη του. Το αντίδοτο, μια εικόνα πρασίνου, ένα χαμόγελο, μια ελπίδα βρισκονται μακρυά, αλλά προσμονουν την ζεστασιά μας να τα φέρουμε κοντά μας.
Ωραίες οι διακοπές δεν λέω, αλλά να περιμένεις έναν ολόκληρο χρονο μιζέριας για λίγες μέρες ξεκούρασης μου την δίνει στα νέυρα. Πάω να συνεχίσω να κοιτάω επιμονα τον απέναντι τοιχο μπας και ντραπει και αποχωρήσει ευγενικά.

Τετάρτη 23 Ιουλίου 2008

Μουσικό Ηλεκτροσοκ

Απόψε η αγάπη μας θα γίνει ένα τραγούδι
στ’ αστέρια θα φτάσει ψηλά
ζωής λευκό λουλούδι.
Μη με ρωτάς γιατί πονώ
τα μάτια σου όταν κοιτάζω
βαθιά κρυμμένο μυστικό
το βλέμμα σου φορώ
κι αλλάζω.

Πίστεψα κι άφησα γι' άλλη μια φορά
τη φωτιά της ψυχής να μ' αγγίξει ξανά
με πράγματα, λόγια δικά μας μοναδικά
μιας αγάπης μικρής η βροχή ξεκινά
Μη σταματάς.

Στα όνειρά μας έρχεται, τα δίνει και τα παίρνει
Δεν ξέρω αν θ’ αντέξουμε σε αυτό
το κάτι που μας δένει.
Το χέρι μου στο στήθος σου
χαράζει μιαν αλήθεια
στο βάθος του ορίζοντα ο έρωτας
δε γίνεται συνήθεια.

Πίστεψε κι άφησε γι' άλλη μια φορά
τη φωτιά της ψυχής να σ' αγγίξει ξανά
με πράγματα, λόγια δικά μας μοναδικά
μιας αγάπης μικρής η βροχή σταματά.
Μη σταματάς
Να μ' αγαπάς.
Μη σταματάς
Να μ' αγαπάς




Η μουσική με εκσφενδονησε και βρεθηκα σε μια γαληνια παραλία
να κοιτώ πλανα τα αστερια, καθως επλεα στο νερο πληγωμενος απο θανασιμα βελη...μα το χαμογελο μαζί με το φεγγάρι να ξεπροβαλλουν κανοντας αυτην την νύχτα μοναδική.




Τρίτη 27 Μαΐου 2008

Περι Eurovision...



Δυο παρα τηρήσεις θα κάνω και θα κλειστώ πάλι στα ιδιαίτερα μου


1. Προτείνω να διασπάσουμε την ελλαδα σε κρατίδια, βάση του νέου χωροταξικού σχεδίου, να μπορούμε να έχουμε πολλαπλές ψήφους να βγαινουμε πρωτοι και να εκπληρώνουμε την ακόρεστη εθνολατρική μας δίψα. Αν και βέβαια το μέτρο αυτό δεν έχει σιγουρα αποτελέσματαρ, διοτι πιθανότατα οι ηπειρώτες σιγά μην ψηφίζουν τους Αθηναίους κ.ο.κ.

2.Στην επόμενη διοργάνωση να μιμηθούμε το κολπάκι με τον ρώσσο αθλητή και να καλέσουμε τον Μελισσσανίδη (άντε και τον Βλάσση Μάρα) να κάνουν τα δικά τους.


Bonus Track: Ευγε sebastian, μόνο αυτός έπιασε το νόημα της διοργάνωσης (οτι είναι δηλαδή ένα "πανηγύρι")

Δευτέρα 19 Μαΐου 2008

Υδατολατρεία


Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το νερό με μαγνητίζει και με κανει να το αναζητώ συνεχώς. Ίσως επειδή μεγάλωσα σε παραθαλάσσιο μέρος, ο πατέρας μου ήταν ναυτικός όπως και τα περισσότερα αδέρφια του και το ότι το μεγαλύτερο μέρος των καλοκαιρινών μου διακοπών το πέρναγα μέσα στο νερό, στην κυριολεξία.
Το νερό σου διυλίζει τα καθημερινά σου προβλήματα, τα φιλτράρει αφαιρώντας όλες αυτές τις συσσωρευμένες ασημαντότες και σου δείχνει πως δεν χρειάζεται να σπας το κεφάλι σου για θέματα ποταπά. Τα αληθινά θέματα είναι οι γύρω σου που σε αγαπούν και το περιβάλλον που σου συμπεριφέρεται στοργικά παρ'όλα τα σκαμπίλια που εχει λάβει απο εσένα.
Μια μικρή βόλτα στο λιμάνι, μακρυά από την φασαρία και την παρουσία των ανθρώπων σε ηρεμεί, παύεις να συμπεριφέρεσαι ανταγωνιστικά προς τους άλλους, η γαλήνια ισοροπία ξαναβρίσκει την θέση που της αναλογεί, έστω και για λίγο.
Ακόμη και μια βουτιά σε μια δημοτική πισίνα σε λυτρώνει από τα καθημερινά σου βάσανα. Βγαίνοντας απο την πισίνα εκείνα μένουν εκεί, επιπλέωντας σαν σαβούρα που την ξέβρασε το κύμα, ενώ εσύ περπατάς συναισθηματικά ανάλαφρος.
Πιστεύω ότι όλοι μας έχουμε ένα μικρό αγκυροβόλι όπου αφήνουμε τα προβλήματα μας και κοιτάμε με αισιοδοξία τα τερτίπια της ζωής. Αρκεί να το επισκεπτόμαστε και να μην το θεωρούμε ασήμαντο καθώς προσπαθούμε να προλάβουμε τις αυξημένες ανάγκες που έχουμε/έχουν βλακωδως επιβάλλει στον εαυτό μας.
Καλές Βουτιές!

Τρίτη 29 Απριλίου 2008

Portishead - Third


Τους περιμέναμε. Σιωπηλά καθόμασταν δίπλα απο το τζάκι ακούγοντας τα παλιά τους άλμπουμ και διαβάζοντας κάποιο βιβλίο (προτείνω ντοστογιέφσκυ, εκρηκτικός συνδυασμός). Οι εποχές περνάγανε μαζοι και τα έτη.
Ώσπου επιστρέψανε, με ήχους όχι τόσο γνώριμους, αλλά προσεγμένους, βγάζοντας αυτό που αισθάνονται και όχι κάτι πρόχειρο επειδή είναι στην ρήτρα του συμβολαίου με την δισκογραφική τους εταιρεία. Ήχοι σκληροί, κοφτοί μα η φωνή της μπεθ σταθερά εκεί. Τα σκρατσαρίσματα στερέψανε και πήρανε την θέση τους τα ντραμς. Σε πολλούς ξένισε ο δισκος τους αλλά θα διαφωνήσω, μου αρέσει που υπάρχει ακόμη συναίσθημα στα τραγούδια τους, αυτό κυρίως αγαπήσαμε τόσο καιρό. Αγαπημένα μου κομμάτια: Hunter, The rip,We carry On
(Εναλλακτικός τίτλος: "Φέρτε τα πριόνια! τι να μας κάνουν πλέον τα ξυραφάκια)

The Rip
As she walks in the room, Scented and tall,
Hesitating once more.
And as I take on myself,
And the bitterness I felt,
Realise that love lost,
while
White horses, They will take me away,
And the tenderness I feel,
Will send the dark underneath,
Will I follow? Through the glory of life,
I'm scattered on the floor, Disappointed and sore.
And in my thoughts I have bled,

For the riddles I've been fed, Another lie moves over,
while
White horses, They will take me away,
And the tenderness I feel,

Will send the dark underneath,
Will I follow?
While, white horses, They will take me away,
And the tenderness I feel,
Will send the dark underneath,
Will I follow?



Εκ ΦύσεωςΑνάσταση



Είναι εκπληκτική η αναγέννηση της φύσης την Άνοιξη. Είναι επίσης εκπληκτική η σύνδεση των χριστιανικών έθίμων με την φυσική διαδικασία. Με την αποσαφήνιση και ορθολογικοποίηση των φυσικών γεγονότων, είναι δύσκολο να πιστέψεις κατά γράμμα τις χριστιανικές παραδόσεις. Ίσως και ήταν λάθος η αυτή διαδικασία. Πήραμε πολύ στα σοβαρά την παράδοση και την μετά θάνατον ζωή, αντί να δούμε την αληθινή έννοια των πραγμάτων.


Οι καιροι και οι τρόποι χαλιναγώγησης έχουν αλλάξει, μπορεί να περάσαμε ένα διάστημα ορθης λογικής (απο την εποχή του διαφωτισμού έως τα μέσα του προηγούμενου αιώνα) μα τώρα οι τρόποι αντίδρασης μας βασίζονται στην μη χρηση της λογικής και την χρήση των αρχέγονων ορμών, Βρισκομαστε δηλαδή σε μια ρετρο παγανιστική φάση, με την κακή της έννοια δυστυχώς. Παλεύουμε για την ευτυχία στην παρούσα ζωή, με λάθος όμως όπλα. Αντί να χρησιμοποιήσουμε την λογική, χρησιμοποιούμε την πιστωτική μας κάρτα.

Μπορούμε μέσω της αναγέννησης της φύσης να εμπνευστούμε μια νέα αρχή στις ζωές μας, με νέα πρότυπα που να μας οδηγήσουν σε μια ψυχική ηρεμία και να τείνουμε προς την πολυπόθητη ευτυχία και ελευθερία.

Τετάρτη 23 Απριλίου 2008

T'αη Γιώργη το παράπονο

Καθώς διαλογιζόμουν παίζοντας πασιεντζα και περιμένοντας παράλληλα ο διαιτητής να σφυρίξει το τέλος του σημερινού αγώνα της βιοπάλης, λαμβάνω ένα mail και ήταν απο τον άη γιωργη!
Το ανοίγω βαριεστημένα περιμένοντας να δω αν θέλει να παω να του καθαρίσω κανα ξωκλήσι του, αντ'αυτού λαμβάνω ένα γράμμα διαμαρτυρίας έναν λίβελο για την αδικία που τον βρήκε. Σας το παραθέτω αυτούσιο, περίπου...
"Αγαπητέ ορίων,
Καθώς δεν βρήκα κάποιον άλλο να μου συμπαρασταθεί, είχαν πάει όλοι στο ευχέλαιο , σου γράφω το παράπονο μου καθώς με πνίγει το δίκιο!
Δεν νοείται κοτζαμ άγιος με πάνω απο 3 εκ. συνονόματους να παραχωρεί την εορταστική του μέρα στην Μ Τετάρτη. Δεν το κατάλαβα αυτο τον τσαμπουκά της μεγαλοβδομαδας! και ποια είναι αυτή που θα μου φάει την θέση???
Ξέρετε τι λεφτά φέρνω καθε χρόνο στην εορτή μου? αν κάνουμε μια σύγκριση τζίρου σε λεφτά και τάματα με την Μ. Τετάρτη θα γελάνε και τα παπαδάκια!
Και ποια είναι αυτη η Μ. Τετάρτη που είναι εντελώς ανήθικη. Εορτάζει η εκκλησία τον μυστικό δείπνο κάνοντας νηστεία, ενώ εκείνοι έτρωγαν το καταπέτασμα, μοσχάρια αρνιά κατσικάκια, τα πάντα!
Απαιτώ εδώ και τώρα την μεταφορά της Μ. Τετάρτης την επόμενη εβδομάδα, και σε ένδειξη καλής θελήσεως παραχωρώ το Prime time για να εορταστεί και αυτή κανονικά.
Σε ευχαριστώ για το χρόνο σου, και εύχομαι ένα καλύτερο αύριο, χωρίς πολλές πολλές νηστείες και μετά βουτιά στα κρεατικά, αλλά βουτιά στα άδυτα της χριστιανικής πίστης.
sincerely,
St. George"

ΥΓ. Χρονιά πολλά και καλή λευτεριά στους εορτάζοντες

Κυριακή 30 Μαρτίου 2008

Ταξιδεύοντας


Είχα την ευκαιρία να βρεθω στην Ολλανδία για μια εβδομάδα. Καιρό είχα να βγω εκτός "συνόρων".Καιρό είχα να βγω εκτός Αθηνών. Η αλλαγή παραστάσεων είναι σημαντικότατη, τουλάχιστον για εμένα, αλλά πιστεύω ότι και για εσένα ισχύει το ίδιο.
Με σύντομα λόγια: Αμστερνταμ, ωραιο αλλά πολύ τουριστικό, ιδίως τα ΣΚ που γεμίζει με Άγγλους και είναι Φαληράκι φάση... Ενιαία αρχιτεκτονική, γεμάτη βρομερά όμορφα κανάλια σε cool ρυθμους, ισλάμοφοβικούς ομως..
Ρότερναμ: Το λάτρεψα, ,μια σύγχρονη πόλη με αρχιτεκτονικά πειράματα και κάθε λεπτομέρεια να έχει προβλεφθεί κάνοντας την καθημερινότητα σου ένα ξένοιαστο weekend!
Ντελφτ: Το μικρό Άμστερνατ, γεματο κλασσικά σπίτια και μικρά κανάλια, με τρομερή αρχιτεκτονικά σχολή και μια βιβλιοθήκη έρχο τέχνης.
Αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντυπωςση και το διαπίστωσα με το που επέστρεψα ήταν η έλλειψη ηχορύπανσης, με αμάξια να κυκλοφορουν σπανιότατα, το κινητό να χρησιμοποιείται για ώρα ανάγκης μόνο και όχι σαν ένδειξη του κοινωνικού μου στάτους. Επίσης το κοινωνικό κράτος λειτουργεί για τα καλά και βοηθά τους ταλαίπωρους νεανίες ολλανδους και μη.
Τελικά είμαστε πολυ πισω.... και η κατάσταση δεν δείχνει να βελτιώνεται από κανέναν, ούτε απο τον μικρότερο ούτε απο τον μεγαλύτερο..

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2008

The Street artists


Καλλιτέχνες του δρόμου, μαχήτες του δρόμου και της ζωής της ίδιας. Επέλεξαν μια διαφορετική ζωή απο αυτή που τους πλάσαραν, την ζωή του δρόμου, την αληθινή ζωή. Έκαναν αυτό που αγαπούσαν επάγγελμα, με σκοπό την διαιώνιση της ευτυχίας, μεσώ των υπολοίπων και της δικής τους. Το Σάββατο καθώς ανηφόριζα προς το Θησείο, στον καθιερωμένο περίγυρο της Ακρόπολης (με διαφορά το πιο όμορφο μέρος της άσχημης Αθήνας) σύνάντησα δύο καλλιτέχνες του δρόμου, χωρίς να κάνουν τίποτα ιδιαίτερο καλλιτεχνικά, έπραξαν το σπουδαιότερο, έκαναν όλους τους παρευρισκόμενους να χαμογελάσουν με τον ξεχώριστό τρόπο του χαμόγελου που βγαίνει μέσα απο την καρδιά και υπερνικά όλα τα άσχημα συναισθήματα μας που συσσωρεύονται κάθε μέρα και μας γεμίζουν αρνητική ενέργεια και κατήφια. Τότε ένας καλλιτέχνης έχει πετύχει τον σκοπό του και αξίζει να λέγεται με αυτό τον προδιοορισμό.

Είναι πολύ δύσκολο να απορρίπτεις τον δρόμο που σου έχουν στρώσει οι γονείς σου και η κοινωνία που ανήκεις. Να ρισκάρεις για τα όνειρα σου, αυτα τα οποία σε είχαν συντροφεύσει σε ατελείωτες χαρούμενες νύχτες. Βέβαια όλα έχουν το κόστος τους, αλλά η ζωή η ίδια είναι ένας ατελείωτος συμβιβασμος με την επιλογή του λιγότερου κακού για τους εαυτούς μας. Δεν είναι όλοι οι street artists καλοί και αγνοί, αλλά αυτους τους αγνοώ όπως τους έχει αγνοήσει και η ζωή τους.

ΥΓ: Κλικάρετε την εικόνα και τσεκάρετε τα έκπληκτα βλεματα του ηλικωμένου ανδρόγυνου !

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2008

Ο γιαλός αρμενίζει στραβά...

Όπου και να κοιτάξεις, η αδικία είναι χωμένη και στην πιο μικρή χαραμάδα της κοινωνίας μας.
Ή τα πράγματα πάνε κατά διαόλου, ή πάντοτε έτσι ήταν απλώς που τώρα μπαίνουμε στον κόσμο των "μεγάλων" τα βλέπουμε να μας διώκουν θέλοντας να πιούν το νεανικό μας αίμα.
Νομίζω ότι ισχύει η δεύτερη περίπτωση...
Αφορμή για το ξέσπασμα μου υπήρξε η προσπάθεια των βενζινοπωλών να συντηρήσουν την σαπίλα που υπάρχει, προς όφελος τους βέβαια, και να παρεμποδίσουν την οποιαδήποτε προσπάθεια αντιμετώπισης της διαφθοράς, η οποία βεβαία μπορεί να είναι τζούφια αλλά αυτή είναι μια άλλη παράμετρος.
Γιατί όλοι γκρινιάζουμε για τον χαμό που επικρατεί γύρω μας, αλλά μόλις προσπαθήσουν να καθαρίσουν την γλίτσα που εμείς οι ίδιοι έχουμε δημιουργήσει, γινόμαστε έξαλλοι!
Τα παραδείγματα είναι πάμπολλα,

  • το καλοκαίρι όλοι νιώθαμε την αγανάκτηση για την καταστροφή του δασικού μας πλούτου, αλλά τουλάχιστον το 1/5 από εμάς έχει καταπατήσει δασικές εκτάσεις ή έχει παρανομήσει πολεοδομικά.
  • Όλοι βρίζουμε το κακό που υπάρχει στον δημόσιο τομέα κ όλοι παρακαλoύμε να μπούμε εκεί.
  • Τελευταίο και πιο εξοργιστικό παράδειγμα αυτό με τους βενζινοπώλες! ακρίβεια, ακρίβεια αλλά μόλις χάσουμε τα παράνομα κεκτημένα κάνουμε εκβιαστική απεργία!

Αυτά βλέπεις και λές to "hell all of you", ποιος είμαι εγώ που θα σας σώσω ο superman?





Eddie Vedder (Pearl Jam) - Society (Into The Wild OST )

Oh, it's a mystery to me
We have a greed with which we have agreed
And you think you have to want more than you need
Until you have it all you won't be free

Society, you're a crazy breed
Hope you're not lonely without me...

When you want more than you have
You think you need...
And when you think more than you want
Your thoughts begin to bleed
I think I need to find a bigger place
Because when you have more than you think
You need more space

Society, you're a crazy breed
Hope you're not lonely without me...
Society, crazy indeed
Hope you're not lonely without me...

There's those thinking, more-or-less, less is more
But if less is more, how you keeping score?
Means for every point you make, your level drops
Kinda like you're starting from the top
You can't do that...

Society, you're a crazy breed
Hope you're not lonely without me...
Society, crazy indeed
Hope you're not lonely without me...

Society, have mercy on me
Hope you're not angry if I disagree...
Society, crazy indeed
Hope you're not lonely without me...

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2008

Παζάρι Βιβλίου 2008

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος το παζάρι βιβλίου μας τίμησε με την παρουσία του. Μας περίμενε στο κλασσικο στέκι της Πλατείας Κλαυθμώνος (μαζοί με τους φίλους του τους άστεγους) για να μας κεράσει κάτι απο την πραμάτεια του. Το παζάρι θα διαρκέσει έως την Κυριακή 10/2. Όσα βιβλια ξέμειναν στις αποθήκες των εκδοτικών οίκων, σεργιάνισαν μέχρι την πλατεία και με τιμή στο 1/3 της αξίας τους ψάχνουν μια ζεστή βιβλιοθήκη ως νέο τους σπίτι.
Το παζάρι είναι μια καλή ευκαιρία να αγοράσεις βιβλία άγνωστα σε φιλικότατη τιμη, χωρις να φοβάσαι ότι θα σου βγει μάπα. Η μέση τιμή ενός βιβλίου είναι 3€ ! Στα αρνήτικά του event είναι ο χώρος... παραείναι στριμωγμένος.... δεν αγοράζεις γλάστρες, βιβλία αγοράζεις και θέλεις τον χωροχρόνο σου για να αποφασίσεις άνετα τι θα πάρεις!
Καλό θα ήταν τετοιες κινήσεις να γινόταν και σε άλλα είδη πολιτισμου (αν και στα σημεία πωλησης υπάρχουν είδη σε τιμή ευκαιρίας)
Anyway, πάω να περπατήσω με έναν απο τους νέους συνοδοιπόρους μου!

Ξέχασα να σας τους συστήσω!
  • Jeff greenwald αναζητώντας τον Βούδα
  • Ιστορία 7 Ελληνικών Καϊκιών
  • Ντοστογιεφσκυ - το υπόγειο
  • Gustave le bon - Ψυχολογία των όχλων

Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2008

Our mission.....

Ποια είναι η τελευταία φορά που αναρωτήθηκες, "τι στο διάολο κάνω εγώ εδώ πέρα?" Για ποιο λόγο υπάρχουμε? Υπάρχουμε για να υπάρχουμε? Υπάρχουμε για να καταναλώνουμε? Υπάρχουμε για να γίνεται μια ενεργειακή συναλλαγή στο σύμπαν (απο οικονομική θεώρηση, υψηλό τζίρο, αλλά χαμηλά κέρδη...)?
Και ας το ψάξουμε, απάντηση δεν θα βρούμε, το μόνο σίγουρο. Αλλά δεν θα έπρεπε να αναρωτιόμαστε για αρκετά πράγματα που μας προβληματίζουν, πέρα από το πότε να πάω για σέρβις το αμάξι?
Με τους ρυθμούς ζωής μας, όλα αυτά είναι πολυτέλειες (η σκέψη είναι πολυτέλεια των λίγων, δυστυχώς), όταν δουλεύεις σκληρά σχεδόν όλη μέρα που καιρός για βαθυστόχαστες αναλύσεις, το πολύ πολύ παρακολούθηση της Βέρας στο Δεξί, άντε και για την Υπόθεση Ζαχόπουλου, απο την ροζ πλευρά πάντα, οχι περαιτερω ανάλυση, δεν αντέχει ο εγκέφαλος, πρέπει να τον κρατώ φρέσκο για την εργασία.
Σε περίοδο διακοπών διάβαζα το ένα βιβλίο πίσω απο το άλλο, σε περίοδο εργασίας βλέπω το ένα σίριαλ πίσω απο το άλλο.
Ε δεν είναι κατάσταση αυτή, θα πάω να φουντάρω απο έναν βατήρα πισίνας το καλοκαίρι, να κάνω και εγώ την επικοινωνιακή μου επανάσταση. ΧΑ!

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2008

F@cebook: H Κατάρα του διαδιτυακού αιώνα

Όταν πρωτοξεκίνησε το διαδίκτυο να κάνει τα πρώτα του βήματα στην καθημερινότητα μας, μπορούσε μονάχα να μπουσουλά. Λίγα πράγματα μπορούσε να σου προσφέρει αλλά ουσιαστικά, σαν τα μικρά παιδιά.. Τα πήγαινε πολύ καλά με τα κείμενα, πράγμα που σου άφηνε το περιθώριο της πληροφορίας και με λίγο παραπάνω κόπο και της γνώσης.
Με το που άρχισε η ενηλικίωση του άρχισε να βγάζει το συνηθισμένο άτακτο χαρακτήρα ενός εφήβου. Και έτσι ήρθε η αποβλάκωση με τις κοινωνικές συγκεντρώσεις τύπου facebook, hi-5, fatsa κτλ. (Το myspace το αφήνω από έξω διότι έχει κάποιον σκοπό, αλλά και τα έχω τσεπώσει από τον Θείο Ρούμπερτ! )
Χρησιμοποιώ σαν πειραματόζωο τον εαυτό μου, από εκει που έμπαινα στο νετ για να πληροφορηθώ μουσικά, επιστημονικά νέα. ζητήματα εσωτερισμού & κομπογιαννιτισμού κατάντησα να πετάω πέστροφες, να φωνάζω στο άσχετο "super poke! " και να βλέπω ποιος με φλερτάρει ή πόσο καλός εραστής είμαι (στα χαρτιά πάντα).
... Άλλη μια επανάσταση πέθανε... super poke!